ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ.

300 TOY ΛΕΩΝΙΔΑ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ.

Ὦ ξεῖν’, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε
κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.

Παιάνας εις στον Απόλλωνα
έργο του.. Αριστόνοου
3 αι πχ

Πυθίαν ἱερόκτιτον
ναίων Δελφίδ᾽ ἀμφὶ πέτραν
ἀεὶ θεσπιόμαντιν ἕ-
δραν, ἰὴ ἰὲ Παιάν,
Ἄπολλον, Κοίου τε κόρας
Λατοῦς σεμνὸν ἄγαλμα καὶ
Ζηνὸς ὑψίστου μακάρων
βουλαῖς, ὢ ἰὲ Παιάν.
Ἔνθ᾽ ἀπὸ τριπόδων θεο-
κτήτων, χλωρότομον δάφναν
σείων, μαντοσύναν ἐποι-
χνεῖς, ἰὴ ἰὲ Παιάν,
φρικώεντος ἐξ ἀδύτου
μελλόντων θέμιν εὐσεβῆ
χρησμοῖς εὐφθόγγου τε λύρας
αὐδαῖς, ὢ ἰὲ Παιάν.
Ἁγνισθεὶς ἐνὶ Τέμπεσιν
βουλαῖς Ζηνὸς ὑπειρόχου,
ἐπεὶ Παλλὰς ἔπεμψε Πυ-
θῶδ᾽, ἰὴ ἰὲ Παιάν,
πείσας Γαῖαν ἀνθοτρόφον
Θέμιν τ᾽ εὐπλόκαμον θεὰν
αἰὲν εὐλιβάνους ἕδρας
ἔχεις, ὢ ἰὲ Παιάν.
Ὅθεν Τριτογενῆ προναί-
αν ἐμ μαντείοις ἁγίοις
σέβων ἀθανάτοις ἀμοι-
βαῖς, ἰὴ ἰὲ Παιάν,
χάριν παλαιᾶν χαρίτων
τᾶν τότ᾽ ἀϊδίους ἔχων
μνήμας, ὑψίστ_α_ις ἐφέπεις
τιμαῖς, ὢ ἰὲ Παιάν.
Δωροῦνται δέ σ᾽ ἀθάνατοι,
Ποσειδῶν ἁγνοῖς δαπέδοις,
Νύμφαι Κωρυκίοισιν ἄν-
τροις, ἰὴ ἰὲ Παιάν,
τριετέσιν φαναῖς Βρόμιος,
σεμνὰ δ᾽ Ἄρτεμις εὐπόνοις
κυνῶν ἐμ φυλακαῖς ἔχει
τόπους, ὢν ἰὲ Παιάν.
Ἀλλ᾽ ὦ Παρνασσοῦ γυάλων
εὐδρόσοισι Κασταλίας
νασμοῖς σὸν δέμας ἐξαβρύ-
νων, ἰὴ ἰὲ Παιάν,
χαρεὶς ὕμνοις ἡμετέροις,
ὄλβον ἐξ ὁσίων διδοὺς
ἀεὶ καὶ σῴζων ἐφέποις
ἡμᾶς, ὢ ἰὲ Παιάν.

ΠΑΙΑΝΑΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΜΑΧΩΝ - ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΠΕΡΣΕΣ
Ω ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΤΕ .
ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔ'
ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΕ ΔΕ ΠΑΙΔΑΣ , ΓΥΝΑΙΚΑΣ ,
ΘΕΩΝ ΤΕ ΠΑΤΡΩΩΝ ΕΔΗ ,
ΘΗΚΑΣ ΤΕ ΠΡΟΓΟΝΩΝ .
ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ .

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΛΕΞΕΙΣ.

Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συναντήσουν με το νου τους κράτος και έθνος ή καλλίτερα μη μπορώντας να φτάσουν στην γενικότητα του «έθνους» έκαμαν την ανικανότητά τους θεωρία. Το κράτος δεν ήταν πιο πρόσκαιρο, δεν είχε δημιουργηθεί για να περιμαζέψει το έθνος γύρω του δεν ήταν σταθμός παρά τέλος. Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες, περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους»
. Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας». Και προσθέτει «Δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως είμαι εγώ διαφορετικός από τον ελληνισμό μου;» Και εκφράζοντας την απέχθεια για την γραικυλική κυβέρνηση «Δεν δουλεύω την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. 'Αμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό. Οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί».
«Φτάνουν πια οι Μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενείτε ήρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει».
«Όταν έγινε κράτος η Ελλάς, δεν ήταν ανάγκη, δεν έπρεπε να καταστρέψουν τις κοινότητες και να κάμουν δήμους. Οι κοινότητες ήταν αποτέλεσμα ζωής ελληνικής πολλών ετών, ήταν τύπος ελληνικής υπάρξεως. Χαλνώντας τις κοινότητες χαλάσαμε κάτι στερεό, κάτι που ζούσε, κάτι που ήταν φυσικό»
«Υποστηρίζω την θρησκεία μας, επειδή είναι αχώριστη από την ιστορία μας, είναι η Ιστορία μας, είναι η συνέχεια της Ιστορίας του γένους

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία."
Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ.
• Εμπιστέψου όχι όσους σε επαινούν για κάθε τι που κάνεις ή που λες, αλλά όσους σε επιπλήττουν για τα σφάλματά σου.
• Οἱ γὰρ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ᾿ ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ’ ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ’ ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν. (Ἀρεοπαγιτικός, 20)
o (Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (εννοεί στην εποχή του Σόλωνος και του Κλεισθένους, σε αντίθεση με την δική του εποχή), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν• ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους.
• Κανένα απόκτημα δεν είναι τόσο σεβαστό και σταθερό, όσο η αρετή.
• Δεν αρκεί να επαινείτε μόνο τους ενάρετους, πρέπει και να τους μιμείσθε
• Μη ζηλεύεις από εκείνους που κερδίζουν από αδικίες, αλλά περισσότερο να τιμάς εκείνους που ζώντας με δικαιοσύνη ζημιώθηκαν
• Η δε αρετής κτήσις μόνη μεν συγγηράσκει, πλούτου δε κρείττων, χρησιμωτέρα δε ευγενείας εστί. (Προς Δημόνικον)
o (Η αρετή είναι το μόνο απόκτημα που μένει μαζί μας μέχρι τα γεράματα, είναι καλύτερη από τον πλούτο και χρησιμότερη από την ευγενή καταγωγή.)
• Ώσπερ γαρ την μέλιτταν ορώμεν εφ' άπαντα μεν τα βλαστήματα καθιζάνουσαν, αφ' εκάστου δε τα βέλτιστα λαμβάνουσαν, ούτω δει και τους παιδείας ορεγομένους μηδενός μεν απείρως έχειν, πανταχόθεν δε τα χρήσιμα συλλέγειν. (Προς Δημόνικον)
o (Όπως ακριβώς βλέπουμε τη μέλισσα να κάθεται σε όλα τα φυτά και να παίρνει απ' το καθένα ό,τι καλύτερο υπάρχει, έτσι πρέπει και αυτοί που επιθυμούν να μορφωθούν, να μην αφήνουν τίποτε χωρίς να το γνωρίσουν, από παντού όμως να επιλέγουν τα ωφέλιμα)